چکیده: فقر در لغت به‌معنای تنگدستی و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻏﻨﺎ اﺳﺖ اما آنچه در تعابیر عرفا می‌توان یافت مفهومی به غیر آن است. در عرفان فقر را به تقسیمات مختلفی ازجمله فقر عملی و نظری، فقر مطلق و نسبی، فقر مادی و معنوی و... تقسیم می‌کنند. سوال اصلی پژوهش حاضر این است که دیدگاه عرفانی امام خمینی (ره) نسبت به فقر چیست؟ شیوه گردآوری اطلاعات در این پژوهش کتابخانه ای و روش تجزیه و تحلیل داده¬ها توصیفی- تحلیلی می باشد. در آراء امام خمینی (ره) فقر، ارتباط بین خالق و مخلوق است که در دو حوزه نظری و عملی قابل بحث است. به تعبیری انسان در جایگاه فقر محض و محض فقر که در این دنیا مالک هیچ‌چیز نیست و همه و همه غنا، عزت، عظمت، قدرت و توانایی مخصوص ذات حق تعالی است که این نقطه مقابل مخلوق یعنی انسان است. سالک در راه قرب الهی با زدودن غبار و خودبینی پرده میان مالک مطلق و خود را برداشته و به منشا ثروت، عزت و بی‌نیازی می‌رسد. در آثار حضرت امام(ره)، فقر مادی مذموم و فقر آگاهانه در قبال غنی مطلق مقام محسوب می‌گردد که راه رسیدن به قرب الهی نیز اقرار و اعتراف قلبی به فقر فطری سالک می باشد. واژگان کلیدی: فقر، امام خمینی، فقر نسبی، فقر مطلق، قرب، سالک