يكي از پديده هاي اجتماعي مهم و تاثير گذار، انقلاب است. انقلاب ها عموماً محصول ائتلاف نيروهاي سياسي مختلف هستند كه بر سر مخالفت با رژيم موجود، به اتفاق نظر رسيده اند.در ايران نيز نيروهاي سياسي مختلفي با ايدئولوژي هاي متفاوت به مخالفت با رژيم پهلوي پرداختند.و به ائتلاف دست زدند.هدف از اين تحقيق، بررسي چگونگي شكل گيري ائتلاف انقلابي نيروها و جريان هاي سياسي غير معتقد به اسلامگرايي سياسي با اسلام گرايان به رهبري امام خميني در انقلاب اسلامي ايران و نحوه‌ي فروپاشي آن ائتلاف است.گروه هاي سياسي مورد بررسي در اين تحقيق عبارتند از جريان كلي اسلام گراهاي پيرو امام خميني، جبهه‌ي ملي، حزب توده، فدائيان خلق و پيكار. بعنوان مقدمه‌ي نظري، موضع نظريه پردازان و صاحبنظران انقلاب درخصوص دلايل و مكانيسم هاي شكل گيري ائتلاف ها در جريان انقلاب و سرنوشت آن ائتلاف ها، مورد اشاره قرار گرفته است روش تحقيق ما در اين پايان نامه، مطالعه ي موردي و تكنيك تحليل ما، رد يابي فرايند بود و روش گرد آوري داده ها نيزاسنادي بود و واحد تحليل نيز نيروهاي سياسي بودند بنابراين براي بيان مواضع اين نيروها، بيانيه هاي آنها مورد بررسي واقع شد و حتي المقدور از منابع دست اول استفاده گرديد.يافته هاي تحقيق نشان داد گروه هاي مورد بررسي اين تحقيق در جريان بسيج انقلابي از قدرت و توان بسيج گري چنداني برخوردار نبودند و لاجرم ضرورت پيوستن و همراه شدن با موج گسترده‌ي نيروهاي اسلام گرا به رهبري امام خميني را احساس كردند ، تحقيق نشان داد اين نيروها به تدريج از نخستين روزهاي پس از پيروزي و در جريان نهادسازي انقلاب، يكي پس از ديگري با جريان كلي اسلامگرايان به تعارض و اختلاف رسيدند و سير جداييها و انشعابها و نهايتاً حذف آنها طي سه سال محقق گرديد البته زمانبندي پيوستن و حذف اين نيروهاي ائتلافي كاملاً يكسان نبوده است كه در متن اين تفاوتها نشان داده شده است . كليد واژه: انقلاب اسلامی، ائتلاف، نيروهاي سياسي، امام خميني، ايدئولوژي، سازمان.