این پایان¬نامه با عنوان مناسبات سیاسی ایل قشقایی و دولت، قبل و بعد از انقلاب اسلامی(68-1342)» در پی پاسخ به این پرسش است که: همگرایی ها و واگرایی های ایل قشقایی و دولت در این بازه ی زمانی، به چه صورت بوده است؟ بر این اساس با استفاده از روش تطبیقی– تاریخی و بهره¬گیری از منابع کتابخانه¬ای(اعم از کتاب، اسناد، روزنامه، صورت مذاکرات مجلس و...) و با توجه به مبانی نظری از جمله، دولت – ملت سازی و قومیت، گزینش عقلانی،موقعیت جغرافیایی و...، به بررسی پیشینه تاریخی ایل قشقایی و تحولات روابط آن با دولت در طول 26 سال پرداخته¬ شد. در نهایت این نتیجه به دست آمد که : دولت پهلوی اول، با اقدامات نظامی و سیاسی اصرار بر ادغام و امحاء جامعه ایلی داشت، بدون اینکه شرایط مناسب اقتصادی و اجتماعی ادغام را فراهم سازد. بدین ترتیب باعث ایجاد گسست در روابط دولت و ایلات شد. در دوره پهلوی دوم، نظام اقتصادی- اجتماعی جامعه ایلی نادیده گرفته شده و با عمومیت نیافتن توسعه در ایران، زندگی ایلی در معرض نابودی کامل قرار گرفت. اما جمهوری اسلامی توسط نهادهای انقلابی به ویژه جهاد سازندگی سعی به بازسازی جامعه ایلی نمود تا به این ترتیب تجانس بیشتری میان جامعه ایلی و دولت به وجود آید. با این همه باید گفت: عشایر ایران و به خصوص ایل قشقایی، بر خلاف تصور در دوران 1368-1357، کمترین حمایت را از طرف دولت جمهوری اسلامی داشته اند و البته باید در نظر داشت که کشور درگیر جنگ بوده و همین عامل می توانسته کمبودها و عدم مدیریت صحیح را توجیه نماید. عشایر قشقایی بعد از اعدام آخرین رهبر خویش خسرو قشقایی در دولت جمهوری اسلامی، بیش از پیش به حاشیه رانده شدند. واژگان کلیدی: مناسبات سیاسی، دولت ، ایل، همگرایی، واگرایی