در تبيين هاي فرهنگي انقلاب يکي از متغيرهاي اصلي، متغير نظام هاي معرفتي و انديشه اي است که در پس انقلاب ها وجود دارد. انديشه انقلاب، همان انديشه اي است که قدرت بسيج عمومي را داراست. در اين پژوهش تبار اين انديشه از شهريور 1320 از بين دو نوع اسلام گرايي سياسي با نام نوگرايي ديني و بنيادگرايي ديني، مورد واکاوي قرار گرفته است. در اين پژوهش که با روش تحليل متن از نوع تحليل تماتيک انجام شد، پس از به دست آوردن مؤلفه هاي نوگرايي ديني در ايران بر اساس ديدگاه صاحبنظران اين حوزه و نيز مؤلفه هاي بنيادگرايي ديني در ايران بر اساس تحليل تماتيک انديشه هاي سياسي و اجتماعي چهار بنيادگراي ديني شاخص در ايران، انديشه انقلاب اسلامي که حاصل تجميع تم هاي به دست آمده از انديشه هاي سياسي و اجتماعي امام خميني، بهشتي، مطهري و خامنه اي تا انقلاب اسلامي مي باشد، با اين دو دسته مؤلفه هاي نوگرايي ديني و بنيادگرايي ديني در ايران، مقايسه شد و اين نتيجه حاصل شد که تبار انديشه انقلاب اسلامي به نوگرايي ديني بر مي گردد. واژگان کليدي: انديشه انقلاب اسلامي، اسلام گرايي سياسي، نوگرايي ديني، بنيادگرايي ديني