هدف این پژوهش بررسی ادبیات داستانی ایران در بازه ی زمانی سال های 1358-1368 از نقطه نظر ساختار ایدئولوژیک این ادبیات به مثابه ی بخشی از ساز و برگهای ایدئولوژیک دولت می باشد. برای این کار پژوهشگر نظریات مختلفی را که در این باب موجود بود مورد مطالعه قرار داده است و سپس به بررسی میدان ادبیات در این بازه ی زمانی پرداخته است. از جمله نظریات راهگشا در این زمینه می توان به نظریات آلتوسر در باب ایدئولوژی و هنر، دیدگاه های پیرماشری، بالیبار و بارت در باب تفسیر و تحلیل متن و دیدگاه های فوکو در باب قدرت اشاره کرد. پرسش اساسی در این پژوهش این است که آیا بر طبق دیدگاه های آلتوسر چیزی به نام سوژه سازی و تلاش برای متقاعد سازی در متون مورد بررسی دیده می شود یا خیر؟ و در صورتیکه پاسخ مثبت باشد از چه طریقی و یا در واقع با چه تکنیکهایی این کار صورت می پذیرد؟ برای پاسخ دادن به این پرسشها پژوهشگر از روشهای «تحلیل و تفسیر متن» استفاده کرده است. واژگان کلیدی: ادبیات داستانی در بازه زمانی 1370-1357، ایدئولوژی، سازوبرگهای ایدئولوژیک دولت، سوژه، انقیاد، قدرت، خوانش سمپتوماتیک، ساختار، فرم، روایت، انقلاب اسلامی ایران